Shanado National Park isineens een heel andere wereld. Je hebt nog maar net de drukte van Washington achter je gelaten, of je wordt bij de ingang van het parkopgewacht doorreeën en na een paar mijl zie je je eerste zwarte beer. Wow, ze zijn er dus echt! Over de Skyline drive, zoals de weg heet die door het park loopt, zijn we naar Big Meadows gereden en hebben we overnacht in een oude lodge met schitterend uitzicht over de valley. ‘s Avonds kwam het echte mountain-gevoel bij ons naar boven toen de plaatselijke Dolly Parton met twee dude's in de bar wat mountain-music kwam spelen. De Skyline drive loopt over in de Blue Ridge Parkway. Je kunt inderdaad wel zeggen: 'Parkway'. Het is net of je door een heel groot park rijdt. Van de 460 mijl lange weg hebben wij er 200 afgelegd. Meer bos, weilanden, boerderijen en netjes gemaaide bermen kon Mariël niet aan. Nog wel even de Mabry Mill meegepakt, maar toen was het echt tijd om via een snellere weg door te rijden naar Nashville.

Memorial day weekeind maakte het wat lastiger om een mooie kampeerplek te vinden, want blijkbaar willen de Amerikanen dan ook van de gelegenheid gebruik maken om de ‘natuur' in te trekken. Nu we wat meer zuidelijker komen, valt het op dat de mensen met een lekkere ‘southern sling' praten.Husband spreken ze uit als heuuuusbeeend, etc. Daarnaast is het toch al niet geringe aantal kerken dat je tegekomt uitgegroeid tot zo'n groot aantal dat het haast eng wordt. Nashville heeft overdag niet zoveel te bieden, maar ‘s avonds hebben we ons prima vermaakt met de livemuziek in BB-King's Bluesclub.

Na Nasville volgde Memphis, de stad van Elvis en de Gibson Gitaar. Dit keer kwam de muziek in de vorm van het Memphis in May festival: klassieke muziek gevolgd door 'The Four Tops' (ja, ze bestaan nog), met vuurwerk als afsluiter. Elvis zijn Graceland was onze hoofdreden om naar Memphis te gaan. Het was leuk om het huis van binnen te zien en zijn eindeloze gouden platen en pakken te bewonderen. Emotioneel werd het heel even bij het graf van de 'King of rock en roll'. Jammer genoeg vertellen ze alleen de succeskant van het verhaal en maken de ruim 15 souvenier winkels er wel weer een erge attractie van.

Van Memphis naar New Orleans rijden is als een rit van 200 mijl over de A1 op de Veluwe. Pas het laatste stuk komen de moerassen, waar je met een snelweg op palen overheen rijdt. Tijdens een relaxed tochtje over de Mississippi op een originele radar/stoomboot, was goed te zien hoe New Orleans er nu bij ligt. Als je de dijkjes ziet is het niet raar dat door een storm als Katrina een woonwijk overstroomt. Er moet echt nog wel wat gebeuren willen ze zo'n overstroming in de toekomst voorkomen. In het centrum (downtown) is niets meer te zien van de Katrina, op de daklozen tentenkampen onder de brug na. In Frenchmanstreet (zoals Bourbonstreet vroeger was) vonden we New Orleans zoals wijvinden dat ze hoort te zijn. Oude vervallen barretjes met een bejaarde, gehandicapte neger voor de deur die je naar je ID vraagt. Allerlei soorten mensen (locals, toeristen, zakenmensen, zwervers homo's etc.) die gezellig wat rondhangen en vooral veel echte jazzliefhebbers die komen voor de good stuff.

Aan de Mississippi staan nog veel oude plantagehuizen uit de tijd van de suikerplantages en de slavernij. Wij bezochten Oak Alley en de naam zegt het al. Naar het huis toe staan aan een laan 28 eeuwenoude eiken. Heel mooi. Helaas hadden we geen tijd om het huis te bezoeken want in Houston wachtte namelijk een vlucht naar Hawaii en die wilden we niet missen.

Groetjes uit een druk Houston,

Mariël & Tom