Een vluchtje via Miami naar Quito en je bent in een andere wereld: Zuid-Amerika. Het continent met de hoogste bergen, de droogste gebieden, het grootste regenwoud, de meeste verschillende en indrukwekkende dieren, grote verschillen tussen arm en rijk en veel demonstraties van de burgerbevolking. Even wennen dus en Midden-Amerika steekt er dan ook meteen een beetje bescheiden bij af.

Quito, de hoofdstad van Equador, ligt op een hoogte van 2800 meter en door ´s nachts even naar de toilet gaan of te snel een hellend weggetje op te lopen, raak je al buiten adem. Eerst dus rustig acclimatiseren. In Quito hadden ze alle registers open getrokken om ons te entertainen. Op 1e dag na onze aankomst vierden de Equadorianen hun onafhangkelijkheidsdag van Spanje. Er waren vanaf ´s middags tot twee uur ´s nachts meer dan 400 verschillende culturele activiteiten in de stad en we hadden echt tijd te kort. Podia door de hele stad, alle musea open met gratis rondleidingen. Overal dans, toneel, optochten, toespraken etc. en dat allemaal zonder alcohol, want geen biertent te bekennen! Mitad del Mundo, de evenaar, ligt vlakbij Quito en het is toch leuk om er even geweest te zijn. De verschillende proefjes met o.a. water dat onder de evenaar de andere kant op draait dan boven en een ei dat op een spijker kan balanceren, zijn grappig, maar wel een beetje dubieus. Op de dag dat we verder wilden reizen, kwam president Rafael Correa ons persoonlijk uitzwaaien en hebben we samen met zijn aanbidders 'Viva el Presidente, Viva Ecuador' terug geschreeuwd. Op naar de Andes en de echte hoge bergen. Na onze koude overnachting op 3800 meter in het schitterend in de hoogvlakte gelegen Zumbahua, zijn we achterin de bak van een pick-up naar het kratermeer Quilotoa gegaan. Achter het meer doemen de besneeuwde toppen van de vulkanen Cotopaxi en Antisana op. Echt onbeschrijflijk mooi met het blauwe water van het meer, de groen/grijze kraterwand en de leuke bescheiden lokale Andesbevolking in hun gekleurde kleding. Omdat je zo dicht bij de evenaar bent en zo hoog zit, zijn de kleuren echt amazing. Het kleinste vlakje rood kun je nog van een kilometer afstand zien en je raakt niet uitgekeken naar de omgeving waarin alle kleuren zo intens zijn dat je het bijna niet kunt geloven.

Door naar de kust waar we na een flinke afdeling weer in het vertrouwde tropenklimaat, zoals we dat in Midden-Amerika gewend waren, terecht kwamen. De Galapagos Eilanden waren echt te duur, dus besloten we een goedkopere versie vlak voor de kust te bezoeken: Isla de la Plata. Op het eiland bevinden zich verschillende kolonie´s vogels, waaronder de Bluefootbooby. Deze vogels zijn echt niet bang voor mensen en zitten je aan te kijken alsof jij de attractie bent en niet zij. In de baai rond het eiland komen een aantal maanden per jaar walvissen om te paren en hun jongen te krijgen, voordat ze weer vertrekken naar de koudere oceanen. De walvissoort hier staat bekend om de sprongen die ze maken en we hebben ze een aantal keren bijna met hun hele lichaam uit het water zien komen. Indrukwekkend om zo´n mooi groot beest zo te zien. Iedereen op de boot was er stil van. Dichtbij Isla de la Plata bevindt zich Montecristi, bekend van de Panamahat. Deze komt namelijk hier vandaan en is door de bouwers van het Panamakanaal naar Panama meegenomen en heeft daar zijn naam aan te danken. Om ze gemaakt te zien worden zouden we in het kleine plaatsje Pile moeten zijn. Daar aangekomen bleken er vooral veel arme mensen te wonen en was er zelfs met de hulp van de plaatselijke bevolking niemand te bekennen die iets ´live´ met de hoeden deed.

Via de grootste stad van Ecuador Guayaquil zijn we naar de ´badplaats´ Mancora in Peru gereisd. Even bijkomen van alles en vooral van de vijf Jean-Claude van Damme films in het Spaans die ons op volle sterkte in de bus werden voorgeschoteld. In Mancora hebben ze begrepen hoe een echt strandhotel moet zijn. Vanuit hier zijn we in twee dagen met de bus door de woestijn naar Lima gereden. Deze grote stad met ruim 7 miljoen inwoners oogt niet echt aantrekkelijk. De buitenwijken bestaan voornamelijk uit armoedige woningen en het is erg chaotisch op de straat met taxi´s, vrachtwagens en bussen die allemaal niet de schoonste uitlaatgassen produceren (waar hebben we dat meer meegemaakt). In het centum bevindt zich het erg mooie centrale plein Plaza de Armes, maar dan heb je mooi Lima wel zo´n beetje gehad. Snel weer de woestijn in, maar niet voordat we nog bij de Franse nonnen hadden gegeten en het Ave Maria hadden meegeneuriet.