Vanuit het drukke Lima zijn we weer verder de woestijn in gegaan naar Nasca, bekend van de mysterieuze lijnen. Niemand weet precies waarom en met welke bedoeling de vroegere bewoners van deze streek de lijnen hebben gemaakt. Na onze inspectie vanuit de lucht denken wij dat het hier gaat om één van de eerste pogingen van de mensheid om contact te zoeken met buitenaardse wezens. Yes, we believe. The truth is out there! Vanuit Nasca ging onze reis verder naar de koloniale stad Arequipa. Een leuke, levendige plaats vlakbij de Chileense grens. Het Santa Catarina klooster in Arequipa is een stadje op zichzelf met kloostergangen, pleintjes en echte wegen waaraan iedere zuster haar eigen huisje had. Mooi gerestaureerd en goed in de verf is het een echt fotografeer-paradijs. Van 2450 meter gingen we weer door Cusco, dat op 3300 meter ligt en daarmee waren we weer in de echte highlands. De weg er naartoe was schitterend met uitgestrekte velden, heldere bergbeekjes, besneeuwde bergtoppen en de eerste kuddes lama's.

Cusco is duidelijk de meest toeristische plaats van Peru, vanwege het in de buurt gelegen Machu Picchu. Helaas eiste hier vier maanden reizen zijn tol en moest Tom door een bacterie-infectie in combinatie met een parasiet en wat uitdrogingsverschijnselen twee dagen doorbrengen in het ziekenhuis. Nog behoorlijk zwak en flink wat kilo´s lichter hebben we de twee dagen daarna in aangepast tempo Cusco bekenen. Ook wij moesten natuurlijk naar Machu Picchu en gelukkig was er nog plek in de trein, want het lopen van de Inca-trail (een vier daagse trektocht door de bergen) was op dit moment nog net iets te inspannend. De vier uur durende treinrit door een landschap van inmense, spitse bergentoppen afgewisseld met sneeuwtoppen is bijna niet te omschrijven, zo mooi. Aangekomen op de site geven de omgeving, het uitzicht, de wonderbaarlijke grote van de bouwerken en de hoge kwaliteit en ingenieuze manier van bouwen je het idee op een hele speciale plek te zijn. Een samenleving dat zoveel honderden jaren geleden in staat is geweest om zoiets te bouwen moet wel heel bijzonder zijn geweest. Tegelijkertijd is het een overblijfsel van een manier van leven dat zo anders is dan dat van nu. Het lukt je echt bij lange na niet hier een voorstelling van te maken. Machu Picchu mag zich (op het gebied van archeologische sites) zeker het hoogtepunt van Zuid-Amerika noemen.

Na Cusco kwam Puno aan het Titicacameer. Een leuke plaats met een sterke regionale functie en volop bedrijvigheid en weinig toeristen. Van activiteit aan of op het meer is echter geen sprake en deze ligt er dan ook een een beetje verlaten bij. In de bus naar Bolivia waren ze er opeens weer, de toeristen. Het is ook maar net de toevalligheid of je in een bus met locals of toeristen zit. Onze eerste stop in Bolivia was Copacabana aan de andere kant van het Titicacameer. Ook hier geen bruisende activiteit op het meer. Waarschijnlijk ligt het daarvoor gewoon te hoog en valt er niets te halen op, in of uit het water. In het meer ligt het eiland Isla del Sol, waar volgens de overlevering de Inca-cultuur is ontstaan. De boottocht er naarte was waardeloos traag en we leken af en toe bijna te kapseizen. Samen met Eirik (een Noor) en z´n vriendin Anita (een Oostenrijkse) hebben we het eiland overgelopen. Zij bleken geoefende wandelaars die bezig waren aan een vier maanden durende voettocht van La Paz naar Quito. Ook een uitdagende manier om je vakantie door te brengen, maar niet voor ons, want het lopen van 10 km op 3800 meter was wel weer even voldoende. Met een korte busrit en een grappige overtocht van het Titicacameer, waarbij de bus op een soort houten ponton naar de overkant werd gevaren, bereikten we La Paz, de hoofdstad van Bolivia. Hier was het vooral mensen kijken op de voodoomarkt, waar je een portie verse cocabladeren kunt kopen of een lama-foetus voor onder je nieuw te bouwen huis om zo de geesten gunstig te stemmen. Wij slaan voor deze keer over.