Onze gewone passagiersbus, vol locals richting Uyuni, kreeg net buiten La Paz een lekke band. De chauffeur had dit duidelijk vaker meegemaakt en onder het toeziend oog van de passagiers voorzag hij de overgebleven velg van een band met echt helemaal geen profiel. Dit leek ons niet zo'n goed idee en de auto die ons een lift aanbood kwam dan ook precies op tijd. Dit ritje met drie Bolivianen op weg naar Potosi gaf ons een mooi inkijkje in het leven van de Boliviaan en het plaatselijke rijgedrag. Bij iedere tolpoort of controlepunt (om de 50 km kom je er wel één tegen) werd er wel een poging gedaan deze te omzeilen. En als dat niet lukte werden er wel agenten omgekocht die heel toevallig aan het surveilleren waren op de sluiproute. Op sommige punten was er een grote slagboom over de weg die, na flink wat papierwerk, handmatig omhoog gedaan werd, waarna we weer verder konden. Onze lift ging helaas niet helemaal naar Uyuni. Challapata was het eindpunt tot waar we met ze mee konden rijden. Verder met de bus ging die dag niet meer lukken, maar gelukkig ging er om 21.00 uur wel nog een trein die om 2.30 uur 's nachts aankwam in Uyuni. Er zat niets anders op dan ons goed in te pakken en samen met de locals in het donker en de kou te wachten op de trein.

Salar de Uyuni: daar kwamen we voor. Deze gigantische zoutvlakte wilden we niet missen op onze reis. Naast de zoutvlakte is er in dit gebied nog veel meer wonderlijke natuur en landschap te zien. In drie dagen zijn we samen met vier anderen en onze chauffeur in een jeep van Uyuni naar San Pedro de Atacama in Chili gereden. Een hele indrukwekkende tocht die begon met het treinkerkhof net buiten Uyuni. Allemaal verroeste bakken uit vervlogen tijden. Langzaam ging daarna het landschap over in een witte zoutvlakte. Midden op de vlakte ligt het 'eiland' Isla de Pescado met duizenden gigantische cactussen erop. Een appart gezicht, een echt eiland in het midden van de zoutzee. Een nog veel vreemder en mooier gezicht waren de diverse meren compleet met flamigo's die we op dag twee hebben bezocht. De eerste nacht hebben we geslapen in een zouthotel dat net zoals veel huizen in de omgeving, is gebouwd van zout. Muren, vloeren, tafels, stoelen en bedden alles van zout. Onze tweede nacht was een stukje hoger (4200 meter) en veel kouder. Extra kleding en dekens hielpen niet echt tegen de kou in onze highland-hut zonder isolatie. Gelukkig mochten we vroeg op om de zonsopkomst mee te maken tijdens het bezoeken van de geizers. Daarna volgde een duik in de warmwaterbaden. Even weer op temperatuur komen. Het landschap waarin je rondgereden wordt is echt te wonderbaarlijk mooi om te omschrijven. De roodbruine vulkanen en bergen die je omringen, de heldere blauwe lucht in combinatie met de ijle lucht, de hoogte en het ruige klimaat dat daarbij hoort, amazing! Salvador Dali heeft de landschappen gebruikt in verschillende van zijn schilderijen. In werkelijkheid lijken deze landschappen net zo onwerkelijk als in zijn schilderijen.

Welkom in Chili. met een luxe busje werden we vanaf de grens in het hooggebergte naar San Pedro de Atacama gebracht. Waar je in Uyuni nog het idee had echt ver van de bewoonde wereld te zitten, bevind je je hier in een soort Center Parks. We wilden hier zo snel mogelijk weer weg, op naar Maximaland, maar die de bussen reden slechts sporadisch, met als gevolg dat wij genoodzaakt waren drie dagen in dit woestijndorp te verblijven. Gelukkig was er een lekker warm zonnetje, een lekker zacht bed en hebben we weer eens goed gegeten.

Salta was de eerste stop in Argentinië. Er was dat weekeind één of ander religieus feest waar de halve provincie voor was uitgelopen en het was dan ook erg druk en gezellig in de stad. Maar ons doel was Buenos Aires, dus snel door naar Cordoba, de tweede stad van Argentinië. Deze stad is alweer een stuk groter en Europeser. Alle oude Franse auto's die daar nog vollop rondrijden (de Peugeot 504 en Renault 12 zijn erg in de mode), geven je het idee dat het 1970 is. Na een dagje rondkijken in Cordoba hebben we onze laatste busreis in de Amerika 's naar Buenos Aires gemaakt.

Eindelijk in Buenos Aires, wat een drukte. In de wijk Palermo Viejo, waar we een aantal nachten verbleven in een modern boetiek hotel, waren veel trendy winkels en goede restaurants te vinden. Hier bevindt zich één van de beste restaurants waar je het sappigste Argentijnse rundvlees moet eten. Het maakte zijn reputatie meer dan waar. Jammer dat de stad verder een beetje aan sfeer mist. Dat komt misschien wel omdat er iedere acht jaar wel iets gebeurt, waardoor heel Argentinië op zijn kop staat. Dat nemen de mensen in de hoofdstad heel serieus en een reden tot lachen in het openbaar is dan ook nauwelijks. Doorvliegen naar vrolijker oorden dan maar.